...
ผมจึงตัดสินใจย้ายไปเรียนมหาวิทยาลัยที่อยู่ไกลออกไปนอกเมือง เพื่อหลีกหนีชีวิตอันแสนสุข และไปให้ไกลจากกลุ่มเพื่อนที่เคยเที่ยวเล่นสนุกสนานเฮฮากันมานาน
ที่มหาวิทยาลัยนี้เองที่ทำให้ผมมีโอกาสได้หวนกลับไปหาความฝันในวัยเด็ก... ในช่วงบ่ายผมจึงถือโอกาศทำตามใจตนเองโดยไปสมัครเรียนวิชาศิลปะ
คุณครูสอนศิลปะชื่อ คุณครูยาโน ท่านเป็นชาวญี่ปุ่นที่เกิดในอเมริกา ที่มีมาดอาร์ติสต์ขนานแท้ไว้ผมยาวสูบไปป์
ท่านสอนให้ผมรู้จัก และเข้าใจงานศิลปะว่าศิลปะที่แท้จริงเป็นอย่างไร
คุณครูยาโนสอนให้ผมรู้จักตั้งแต่ทฤษฏีสี การผสมสี การลงเส้น การลงแสงเงา จนผมสามารถถ่ายทอดจินตนาการออกมาเป็นภาพเขียนได้
ท่านสอนว่า วิธีลงแสงเงาทำได้สองแบบ คือ วาดจากสีเข้มไปหาสีอ่อน หรือ จากสีอ่อนแล้วค่อยๆเติมสี
ที่เข้มกว่าทับลงไปเรื่อยๆ เราจะเลือกใช้วิธีไหนก็จะได้ผลเหมือนกัน
เช่นเดียวกับภาพเขียนที่สวยงาม ต้องเริ่มจากผืนผ้าใบที่ว่างเปล่า ต้องวาดเส้น แต้มสีลงไปจนนับครั้งไม่ถ้วน และถ้าลงสีเข้มไป ต้องค่อยๆเติมสีที่อ่อนกว่าทับลงไปอีกกว่าจะสวยสมใจต้องใช้เวลา และความพยายามมากที่เดียว
___________________
จากเรื่อง“ชีวิตชั้น13 บุญชัย เบญจรงคกุล” บทความพิเศษ ดิษนีย์ นาคเจริญ เรียบเรียง มติชนสุดสัปดาห์ 14-20 พ.ย. 2546
